غزل يا لغز
بلبل عشقم و از آن گل خندان گويم
سخن از آن گل خندان به سخندان گويم
غزل آموز غزالانم و با ناي شبان
غزل خود به غزالان غزلخوان گويم
شعر من شرح پريشاني زلفي است شگفت
که پريشان کندم گر نه پريشان گويم
آنچه فرزانه به آزادي و زنهار، نگفت
من ديوانه به زنجير و به زندان گويم
گر چه خاکسترم و مصلحتم خاموشي است
آتش افروزم و شرح شب هجران گويم
گله زلف تو با کوکبه شبنم اشک
کو بهاري که به گوش گل و ريحان گويم
شهريارا تو عجب خضر رهي چون حافظ
که من تشنه هم از چشمه حيوان گويم