شماره ١٧٤: پادشاه عاشقانيم و گداي کوي عشق
پادشاه عاشقانيم و گداي کوي عشق
اين عجب بنگر گدا شد پادشاي کوي عشق
مجلس مستان حضرت روضه رضوان ماست
جنت المأواي ما بستان سراي کوي عشق
عقل سرگردان چه داند ذوق بزم عاشقان
ناسزائي خود کجا باشد سزاي کوي عشق
خانقه هرگز ندارم من به جاي ميکده
خود ندارم هيچ جائي من به جاي کوي عشق
مانم چشم و غم دل دوست مي داريم دوست
زانکه جان مي بخشد اين آب وهواي کوي عشق
صد دوا بادا فداي درد بي درمان ما
باد جاويد اين دل ما مبتلاي کوي عشق
نعمت الله دم به دم از ما نوائي مي برد
تا نوائي يافتيم از بي نواي کوي عشق