شماره ٥٧٨: ترک سرمستي مرا دامن کشانم مي کشد
ترک سرمستي مرا دامن کشانم مي کشد
باز بگشوده کنار و در ميانم مي کشد
درکش خود مي کشد ما را به صد لطف و کرم
گه چنينم مي نوازد گه چنانم مي کشد
کي کشد ما را، چو لطفش مي کشد ما را به ناز
عاشق مست خرابم کشکشانم مي کشد
از بلاي عشق او چون کارما بالا گرفت
از زمين برداشته بر آسمانم مي کشد
مي کشم نقش خيالش بر سودا چشم خود
زانکه اين نقش خيال او روانم مي کشد
جذبه او مي رسد خوش مي کشد ما را به ذوق
در کشاکش اوفتادم چو دوانم مي کشد
نعمت الله جمله عالم را بسوي خود کشيد
جان فداي او که عشق او به جانم مي کشد