شماره ٣٥٧: مرا بنزد تو بهر نشست جايي ني
مرا بنزد تو بهر نشست جايي ني
مرا زدست تو بهر گريز پايي ني
زبهر جستن تو تادلم زجا برخاست
ببين که با سر کويت نشست جايي ني
منم زخويشان بيگانه بهر تو (و) مرا
بجز سگ تو درين کوي آشنايي ني
چو گل بخوبي صد برگ کشته اي ومرا
چو عندليب بهنگام دي نوايي ني
جهان پر از گل ولاله شده ولي بي تو
مرا چوآب بايام گل صفايي ني
چو ذره بي تو وجودم تنست و جاني ني
چوآفتاب همه رويي و قفايي ني
بحال خود چو نظر کردم از تو مي پرسم
که هيچ باشد ازين صعبتر بلايي؟ني
گريز ازتو وجزتو گريز گاهي نيست
شکايت ازتو و غير ازتو پادشايي ني
غم تراست مسلم زحاکمان امروز
که خون بريزد واندر ميان بهايي ني
ازآستان جلالت بپرس تا هرگز
زدست حلقه برين درچو من گدايي؟ني
بجان رسيد کنون کار سيف فرغاني
سقيم در خطر و درد را دوايي ني