شماره ١٢٠

گر خوهي اي محتشم کز جمع درويشان شوي

ترک خود کن تا تو نيز از زمره ايشان شو

رو بدست عشق زنجير ادب بر پاي نه

وآنگه اين در زن که اندر حلقه مردان شوي

گر وصال دوست خواهي دوست گردي عاقبت

هرچه اول همتت باشد بآخر آن شوي

مردم بي عشق مارند و جهان ويرانه يي

دل بعشق آباد کن تا گنج اين ويران شوي

عشق سلطانست و بي عدلي او شهري خراب

ملک اين سلطان شو ار خواهي که آبادان شوي

عشق سلطاني و دنيا داشتن نان جستنست

اي گداي نان طلب مي کوش تا سلطان شوي

بهر تو جاي دگر تخت شهي آراسته

تو برآني تا درين ويرانه ده دهقان شوي

چون چنين اندر شکم دارد ترا اين نفس تو

تا نزايي نوبتي ديگر کجا انسان شوي

تا چو شمع از آتش عشقش نريزي آب چشم

باد باشد حاصلت با خاک اگر يکسان شوي

هستي خود را چو عود از بهر اين مجلس بسوز

تا همه دل نور گردي تا همه تن جان شوي

خويشتن را حبس کن در خانه ترک مراد

گر بتن رنجور باشي ور بدل نالان شوي

عاقبت چون يوسف اندر ملک مصر و مصر ملک

عزتي يابي چو روزي چند در زندان شوي

گر ز خار هجر گريي سيف فرغاني چو ابر

از نسيم وصل روزي همچو گل خندان شوي