شماره ١١٢
ايا دلت شده از کار جان بتن مشغول
دمي نکرده غم جانت از بدن مشغول
دواي اين دل بيمار کن، چرا شده اي
چو گر گرفته بتيمار کرد تن مشغول
بگنده پير جهان کهن فريفته اي
چو نوجوان که نخستين شود بزن مشغول
ز کار آخرتت کرد شغل دنيا منع
چو مرغ را طلب دانه از وطن مشغول
شتردلي و (خر نفس و) گاو طبعت کرد
از آن چراگه خرم بدين عطن مشغول
بمدح دنيي دون نفس زاغ همت تو
چو عندليب با ستايش چمن مشغول
لباس دينت کهن شد براي جامه نو
ز ساز مرگ همي داردت کفن مشغول
براي منصب و مالي ز علم و دين بيزار
ز بهر کسب معاشي بمکر و فن مشغول
بعشق بازي با قيد زلف مه رويان
دل سياه تو غازيست بر رسن مشغول
ز ملک و ملک برآيي چو در ولايت تو
تو خفته نفسي و دشمن بتاختن مشغول
نه مرد آخرتي؟ چون بشغل دنيا کرد
ترا ز رفتن ره نفس راهزن مشغول؟
بلي معاويه جاه جوي نگذارد
اگر بکار خلافت شود حسن مشغول
عقاب وار اگر چه گرفته اي بالا
ولي دلت سوي پستيست چون زغن مشغول
دل چو شمع فروزنده را بر آتش آز
فتيله وار چه داري بسوختن مشغول
چو مرغ اوج نگيري درين هوا چون تو
در آشيانه چو فرخي بپر زدن مشغول
ز ذکردوست اگر طالبي درين صحرا
چو مرغ باش قدم سايرودهن مشغول
الاهي از پي شادي و راحت دنيا
مرا مدار بغمهاي دلشکن مشغول
ز ساز فقر مرا غير جامه چيزي نيست
نه آلتي که بکاري توان شدن مشغول
بخرقه يي که مرا هست، همچو يعقوبم
ببوي طلعت يوسف بپيرهن مشغول
بخويشتن ز تو مشغولم، آنچنانم کن
که بعد ازين بتو باشم ز خويشتن مشغول
ترا بنزد تو هردم شفيع مي آرم
بحق آنک مگردان مرا بمن مشغول