در استغناي طبع خويش گويد
ز باده بده ساقيا زود دادم
که من خرمت خويش بر باد دادم
ز بيداد عشقت به فرياد آيم
نيايد بجز باده تلخ يادم
به آتش کنندم همي بيم آن جا
من اين جا ز عشق اندر آتش فتادم
بدان آتش آنجا مبادا که سوزم
درين آتش اينجا رهايي مبادم
من از آتش عشق هم نرم گردم
اگرچه ز پولاد سختست لادم
مرا توبه و پارسايي نسازد
شبانگاه مي بايد و بامدادم
همي تا ميان عاشقي را ببستم
بلا را سوي خويشتن ره گشادم
دو چشمم بر آبست و پر آتشم دل
سر آورده بر خاک و در دست بادم
منم بنده عشق تا زنده باشم
اگر چه ز مادر من آزاد زادم
بجز عشق تا عمر دارم نورزم
اگر بيش باشد ز صد سال زادم
دل از باده عشق خوبان نتابم
چنين باد تا باد رسم و نهادم
ز نيک و بد اين و آن فارغم من
برين نعمت ايزد زيادت کنادم
نه آويزم از کس نه بگريزم از کس
نه گيرنده بازم نه بي مهر خادم
مرا عشق فرمانروا اوستادست
من استاده فرمانبر اوستادم
ببردم به تن رنج در کنج محنت
که گنج خرد بر دل خود نهادم
هوارانيم همنشين من چو خود من
به شاگردي استاد عقل ايستادم
کم آزار و بي رنج و پاکيزه عرضم
که پاکست الحمدلله نژادم
مرا برتن خويش حکميست نافذ
من استاده فرمانبر آن نفاذم
بهر حال و هر کار آيد به پيشم
خداوند باشد در آن حال يادم
ز کس خير و خوبي نباشد نخواهم
بدانچم بود با همه خلق رادم
خدايست در هر عنايي معينم
خدايست در هر بلايي ملاذم
شب و روز غرقه در احساس اويم
که تاجيست احسان او بر چکادم
همه شکر او گويم ار زنده باشم
خداوند توفيق و نيرو دهادم
قوي چون قبادم بدار از قناعت
اگر چند بي گنج و مال قبادم
به دانش من آباد و شادم به دانش
سپاس از خداوند کآباد و شادم