غزل
عشق مرا از هزار کار برآورد
گرد جهانم هزار بار برآورد
يار مرا خوي تنگ بود به غايت
عشق دلم را به خوي يار برآورد
لشکر سوداي عشق بر سر من تاخت
از تن خاکي من غبار برآورد
خيز و بيا چشم روزگار برآور
کز تو مرا چشم روزگار برآورد
با تو بيا تا دمي به کام برآيم
هان که فراقت ز ما دمار برآورد
کام من جان به لب رسيده برآور
ز آن لب شيرين کزين هزار برآورد
بس که مرا چون صبا هواي خيالت
گرد گلستان و لاله زار برآورد
قد تو در چشم من به جلوه درآمد
سرو سهي را ز جويبار برآورد