شماره ١٠٤

ز ناگه خنده اي زد صبح دم سرد

از آن يک خنده شب را منفعل کرد

شب هندو معنبر زلف بربست

ز جاي خويشتن خورشيد برجست

گرفت آن ماه تابان را در آغوش

چو زلف آوردش اندر گردن و گوش

لبش بوسيد و شيرين قطعه اي گفت

به گوهر قطعه ياقوت را سفت