گفتار (٢٥)
هر که نصيحت خود راي ميکند او خود بنصيحت گري محتاج است
فريب دشمن مخور و غرور مداح مخر، که اين دام زرق نهاده است و آن دامن طمع گشاده. احمق را ستايش خوش آيد چون لاشه که در کعبش دمي فربه نمايد
الا تا نشنوي مدح سخن گوي
که اندک مايه نفعي از تو دارد
که گر روزي مرادش برنياري
دو صد چندان عيوبت برشمارد