شماره ٢١: بيا بيا که ز عشقت چنان پريشانم
بيا بيا که ز عشقت چنان پريشانم
که مي رود ز غمت بر زبان پريشانم
تو فارغ از من و من در غم تو
بيا ببين که ز غم بر چه سان پريشانم
نه روي با تو نشستن نه راي ( . . . )
من شکسته دل اندر ميان پريشانم
نمي توان که به دست آورم کلاله تو
چو سنبل تو شب و روز از آن پريشانم
نمي توان که به دست و ديده ام ز ( . . . )
ازان هميشه من از دستشان پريشانم
ز دست ديده ودل هيچ کس پريش نگشت
ازين بتر که من اندر جهان پريشانم
چگونه جمع شود خاطرم که ( . . . )
ز دست جور تو نامهربان پريشانم
ز عطر مجمر وصفت نيافتم بويي
ازان ز آتش دل چون دخان پريشانم
دلم به وعده وصل ار چه خوش کند سعدي
چو در فراق بوم همچنان پريشانم