برق نگاه
به روي سيل گشاديم راه خانه خويش
بدست برق سپرديم آشيانه خويش
مرا چه حد که زنم بوسه آستين ترا
همين قدر تو مرانم ز آستانه خويش
بجز تو کز نگهي سوختي دل ما را
بدست خويش، که آتش زند بخانه خويش
مخوان حديث رهائي، که الفتي است مرا
به ناله سحر و گريه شبانه خويش
ز رشک تا که هلاکم کند، به دامن غير
چو گل نهد سر و مستي کند بهانه خويش
فريب خال لبش خوردم و ندانستم
که دام کرده نهان، در قفاي دانه خويش
رهي، به ناله دهي چند درد سر ما را؟
بمير از غم و کوتاه کن فسانه خويش
مهرماه ١٣١٣