شماره ١٧٥: آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
جنت فراز سرو قيامت قيام اوست
گر زانکه مشک ناب ز چين مي شود پديد
صد چين در آن دو سلسله مشک فام اوست
مقبل کسي کش او بغلامي کند قبول
اي من غلام دولت آنکو غلام اوست
عامي چو من بحضرت سلطان کجا رسد
ليکن اميد بنده بانعام عام اوست
پروانه گر چو شمع بسوزد عجب مدار
کان سوختن ز پختن سوداي خام اوست
مشتاق را بکعبه عبادت حلال نيست
الا بکوي دوست که بيت الحرام اوست
وحشي ببوي دانه بدام اوفتد وليک
خرم دلي که دانه خال تو دام اوست
هر کو کند بماه تمامت مشابهت
اين روشنست کز نظر ناتمام اوست
خواجو بترک نام نکو گفت و ننگ داشت
از ننگ و نام اگر چه که ننگم ز نام اوست