ديوان خواجوي کرماني - غزليات - قسمت اول - شماره ٦٠: تا کي ندهي داد من اي داد ز دستت

تا کي ندهي داد من اي داد ز دستت

رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدي از برم اي طرفه بغداد

شد دامن من دجله بغداد ز دستت

از دست تو فردا بروم داد بخواهم

تا چند کشم محنت و بيداد ز دستت

بي شکر شيرين تو در درگه خسرو

بر سينه زنم سنگ چو فرهاد ز دستت

گر زانک بپاي علمم راه نباشد

از دور من و خاک ره و داد ز دستت

تا چند کنم ناله و فرياد که در شهر

فرياد رسي نيست که فرياد ز دستت

هر چند که سر در سر دستان تو کرديم

با اين همه دستان نتوان داد ز دستت

از خاک سر کوي تو چون دور فتادم

داديم دل سوخته بر باد ز دستت

زينسان که به غم خوردن خواجو شده ئي شاد

شک نيست که هرگز نشود شاد ز دستت