در شکايت از روزگار و دوستان و ستايش تهمتن پهلوان
روزم فرو شد از غم، هم غم خواري ندارم
رازم برآمداز دل، هم دلبري ندارم
هر مجلسي و شمعي من تابشي نبينم
هر منزلي و ماهي من اختري ندارم
غواص بحر عشقم، بر ساحل تمني
چندين صدف گشادم، هم گوهري ندارم
اميد را بجز غم سرمايه اي نبينم
خورشيد را بجز دل نيلوفري ندارم
زر زر کنند ياران، من جو جوم که در کف
جز جان جوي نبينم جز رخ زري ندارم
از هر که داد خواهم بيداد بينم آوخ
برجور خوش کنم دل چون داوري ندارم
بر دشمنان نهم دل چون دوستان نبينم
با بدتري بسازم چون بهتري ندارم
ريحان هر سفالي بي کژدمي نبينم
جلاب هر طبيبي بي نشتري ندارم
خاقاني غريبم، در تنگناي شروان
دارم هزار انده و انده بري ندارم
ياران چو کيد قاطع بر دفع کيد ايشان
جز پهلوان ايران ياري گري ندارم