در رثاء امام عز الدين ابوعمر و اسعد

کو دلي کانده کسارم بود و بس

از جهان زو بوده ام خشنود و بس

مرغ ديدي کو ربايد دانه را

محنت اين دل هم چنان بربود و بس

من ز چرخ آبگون نان خواستم

او جگر اجري من فرمود و بس

چرخ بر من عيد کرد و هر مهم

ماه نوصاع تهي بنمود و بس

من زکات استان او در قحط سال

هم بصاعي باد مي پيمود و بس

ز آتش دولت چو در شب ز اختران

گرميي ناديده ديدم، دود و بس

مايه سلوت به غربت شد ز دست

دل زيان افتاد و محنت سود و بس

تا به تبريزم دو چيزم حاصل است

نيم نان و آب مهران رود و بس

زير خاک آسايد آن کز تخم ماست

تخم هم در زير خاک آسود و بس

چون برويد تخم محنت ها کشد

محنت داسش که سر بدرود و بس

آتش از دست فلک سودم به دست

کو به پاي غم چو خاکم سود و بس

عودي خاک آتشين اطلس کنم

ز آب خونين کاين مژه پالود و بس

گر چه غم فرسوده دوران بدم

مرگ عز الدين مرا فرسود و بس

بر سر خاکش خجل بنشست چرخ

نيم رو خاکي و خون آلود و بس

مه به اشک از خاک راه کهکشان

گل گرفت و خاک او اندود وبس

گفتم اي چرخ اين چنين چون کرده اي

پس به خون ما توئي ماخوذ و بس

هم ز عذر خود تظلم کرد چرخ

کان تظلم گوش من بشنود و بس

بر لباس دين طراز شرع را

لفظ و کلکش بود تار و پود و بس

مهدي دين بود ليکن چون مسيح

بر دل بيمارم او بخشود و بس

جاه و جاني بس به تمکين و حضور

بر تن و جان من او افزود و بس

گر چه در تبريز دارم دوستان

دوستي جاني مرا او بود و بس

بعد از او در خاک تبريزم چکار

کابروي کار من او بود و بس