در رثاء امام ابو عمر و اسعد
بيدقي مدح شاه مي گويد
کوکبي وصف ماه مي گويد
بلکه مزدور دار خانه نحل
صفت عدل شاه مي گويد
ذره در بارگاه خورشيد است
سخن از بارگاه مي گويد
مور در پايگاه جمشيد است
قصه از پيشگاه مي گويد
خاطرم وصف او نداند گفت
گر چه هر چند گاه مي گويد
باز پرسيد تا مناقب او
مويه گر بر چه راه مي گويد
نور پيغمبرش همي خواند
ياش سايه الاه مي گويد
مفتي مطلقش همي خواند
داور دين پناه مي گويد
امتش دين فزاي مي خواند
ملتش کفرگاه مي گويد
آفتابش به صد هزار زبان
سايه پادشاه مي گويد
پشت دنيا ز مرگ او بشکست
روي دين ترک جاه مي گويد
از سر دين کلاه عزت رفت
سر دريغا کلاه مي گويد
چشم بيدار شرع شد در خواب
راز با خوابگاه مي گويد
والله ار کس ثناش داند گفت
هر که گويد تباه مي گويد
خاطرم نيز عذر مي خواهد
که نه بر جايگاه مي گويد
هر حديثي گناه مي شمرد
پس حديث از گناه مي گويد
اشک من چون زبان خونين هم
حيلت عذرخواه مي گويد
مرثيت هاي او مگر دل خاک
بر زبان گياه مي گويد
غم آن صبح صادق ملت
آسمان شام گاه مي گويد
گر سوار از جگر سپه سازد
غم دل با سپاه مي گويد
چشم خور اشک ران به خون شفق
راز با قعر چاه مي گويد
دانش من گواه عصمت اوست
بشنو آنچ اين گواه مي گويد
آه کز فرقت امام جهان
جان خاقاني آه مي گويد
تا شد از عالم اسعد بو عمرو
عالونم وا اسعداه مي گويد