شماره ٥

پسر بد مر او را يکي همچو شير

که ساسان همي خواندي اردشير

دگر دختري داشت نامش هماي

هنرمند و بادانش و نيک راي

همي خواندندي ورا چهرزاد

ز گيتي به ديدار او بود شاد

پدر درپذيرفتش از نيکوي

بران دين که خواني همي پهلوي

هماي دل افروز تابنده ماه

چنان بد که آبستن آمد ز شاه

چو شش ماه شد پر ز تيمار شد

چو بهمن چنان ديد بيمار شد

چو از درد شاه اندرآمد ز پاي

بفرمود تا پيش او شد هماي

بزرگان و نيک اختران را بخواند

به تخت گرانمايگان بر نشاند

چنين گفت کاين پاک تن چهرزاد

به گيتي فراوان نبودست شاد

سپردم بدو تاج و تخت بلند

همان لشکر و گنج با ارجمند

ولي عهد من او بود در جهان

هم انکس کزو زايد اندر نهان

اگر دختر آيد برش گر پسر

ورا باشد اين تاج و تخت پدر

چو ساسان شنيد اين سخن خيره شد

ز گفتار بهمن دلش تيره شد

بدو روز و دو شب بسان پلنگ

ز ايران به مرزي دگر شد ز ننگ

دمان سوي شهر نشاپور شد

پر آزار بد از پدر دور شد

زني را ز تخم بزرگان بخواست

بپرورد و با جان و دل داشت راست

نژادش به گيتي کسي را نگفت

همي داشت آن راستي در نهفت

زن پاک تن خوب فرزند زاد

ز ساسان پرمايه بهمن نژاد

پدر نام ساسانش کرد آن زمان

مر او را به زودي سرآمد زمان

چو کودک ز خردي به مردي رسيد

دران خانه جز بينوايي نديد

ز شاه نشاپور بستد گله

که بودي به کوه و به هامون يله

همي بود يکچند چوپان شاه

به کوه و بيابان و آرامگاه

کنون بازگردم به کار هماي

پس از مرگ بهمن که بگرفت جاي