شماره ٣٣٣: مي جام قناعت اگر بچشمي المي زجنون هوس نکشي
مي جام قناعت اگر بچشمي المي زجنون هوس نکشي
چه کم است عروج دماغ غنا که خمار توقع کس نکشي
درجات سعادت پاس ادب بقبول يقين رسد آن نفست
که چو صبح تلاطم حکم قضا دهدت بغبار و نفس نکشي
ني زمزمه هاي بساط وفا خجلست زحرف ريائي ما
مرسان بنگوني خامه خطي که بمسطر چاک قفس نکشي
زجهان تنزه بيخللي چه فسرده عالم دون عملي
تو همان هماي نشيمن منزلي سر خود ته بال مگس نکشي
زگذشتن عمر گسسته عنان دل بيحس مرده نزد بفغان
ستم است که قافله بگذرد تو ندامت بانگ جرس نکشي
ره ننگ رسوم زمانه بهل زتتبع وضع جهان بگسل
که بدشت خمار گلاب هوس تب و تاب فشار مرس نکشي
اگرت زمواعظ (بيدل) ما عرقي شود آب جبين حيا
به دودم نفسي که دمانده هوا سر فتنه چو آتش خس نکشي