در ذم فتوحي شاعر
اي بر در بامداد پندار
فارغ چو همه خران نشسته
نامت به ميان مردمان در
چون آتشي از چنار جسته
ما را فلک گزاف پيشه
بر آخر شرکت تو بسته
نارسته ز جهل و برده هر روز
نوباوه احمقي برسته
با شومي جهل هرکه در ساخت
فالش نکند فلک خجسته
طفلند مميزان و زينند
احرار چو دايه سينه خسته
باري چو درخت سست بيخي
کم ده به تبر ز شاخ دسته
در مجلس روزگارت اين بس
کز درزه رسيده اي به دسته
طوفان منازعت مينگيز
اي ساکن کشتي شکسته
اف از خور و خواب اگر نبوديم
در سلک تناسب از تو رسته