شماره ٣١٩: اي روي تو آيت نکويي
اي روي تو آيت نکويي
حسن تو کمال خوبرويي
راتب شده عالم کهن را
هردم ز تو فتنه اي به نويي
معروف لبت به تنگ باري
چونان که دلت به تنگ خويي
بردي دل و در کمين جاني
يارب تو از اين همه چه جويي
گويي شب وصل با تو گويم
الحق تو کني خود آنچه گويي
در کوي غمت به جان رسيدم
گفتم تو کجا و در چه کويي
گفتا بدو روزه غيبت آخر
تا چند ز يک سخن که گويي
من هم به جوار زلف آنم
کز عشوه تو در جوال اويي