شماره ١٩٤: بدان عزمم که ديگر ره به ميخانه کمر بندم
بدان عزمم که ديگر ره به ميخانه کمر بندم
دل اندر وصل و هجر آن بت بيدادگر بندم
به رندي سر برافرازم به باده رخ برافروزم
ره ميخانه برگيرم در طامات بربندم
چو عريان مانم از هستي قباهاي بقا دوزم
چو مفلس گردم از هستي کمرهاي به زر بندم
گرم يار خراباتي به کيش خويش بفريبد
به زنارش که در ساعت چو او زنار دربندم
ز خير و شر چو حاصل شد سر از گردون برآرد خود
من نادان چه معني را دل اندر خير و شر بندم
چو کس واقف نمي گردد همي بر سر کار او
همين بندم دل آخر به که در کار دگر بندم