شماره ١٤٢: آب جمال جمله به جوي تو مي رود
آب جمال جمله به جوي تو مي رود
خورشيد در جنيبت روي تو مي رود
اي در رکاب زلف تو صد جان پياده بيش
دل در رکاب روي نکوي تو مي رود
هر روز هست بر سر کوي اجل دو عيد
دردا از آنکه بر سر کوي تو مي رود
هر دم هزار خرمن جان بيش مي برد
بادي که در حمايت بوي تو مي رود
جان خواهيم به بوسه و باز ايستي ز قول
چون کاين مضايقت همه سوي تو مي رود
در خاک مي نجويم جور زمانه را
با آنکه در زمانه ز خوي تو مي رود
رنگي نماند انوري اندر رکوي وصل
وين رنگ هم ز جنس رکوي تو مي رود