ديوان انوري - غزليات - شماره ٤٢: ماه چون چهره زيباي تو نيست

ماه چون چهره زيباي تو نيست

مشک چون زلف گل آراي تو نيست

کس نديدست رخ خوب ترا

که چو من بنده و مولاي تو نيست

کردم از ديده و دل جاي ترا

گرچه از ديده و جان جاي تو نيست

چه دهي وعده فردا که مرا

دل اين وعده فرداي تو نيست

سينه کس نشناسم به جهان

که در آن سينه تقاضاي تو نيست