شماره ٣٩: هرکس که غم ترا فسانه ست
هرکس که غم ترا فسانه ست
دستخوش آفت زمانه ست
هرکس که غم ترا ميان بست
از عيش زمانه بر کرانه ست
تو يار يگانه اي و بايست
يار تو که همچو تو يگانه ست
عشق تو حقيقت است اي جان
معلوم دلي و در ميانه ست
در عشق تو صوفي ايم و ما را
ديگر همه عشقها فسانه ست
ما را دل پر غمست و گو باش
اندي که دل تو شادمانه ست
درد دل ما ز هجر خود پرس
هجران تو از ميان خانه ست
دارم سخني هم از تو با تو
مقصود تويي سخن بهانه ست
به زين غم کار دوستان خور
وين پند شنو که دوستانه ست