شماره ٣٥: هرکه چون من به کفرش ايمانست
هرکه چون من به کفرش ايمانست
از همه خلق او مسلمانست
روي ايمان نديده اي به خدا
گر به ايمان خويشت ايمانست
اي پسر مذهب قلندر گير
که درو دين و کفر يکسانست
خويشتن بر طريق ايشان بند
که طريقت طريق ايشانست
دست ازين توبه و صلاح بدار
کاندرين راه کافري آنست
راه تسليم رو که عالم حکم
دام مرغان و مرغ بريانست
ملک تسليم چون مسلم گشت
بهتر از ملک سليمانست
مردم صومعه مسلمان نيست
گر همه بوذرست و سلمانست
ساقيا در ده آن ميي که ازو
آفت عقل و راحت جانست
حاکي رنگ روي معشوقست
راوي بوي زلف جانانست
مجلس از بوي او سمن زارست
خانه با رنگ او گلستانست
از لطافت هواي رنگينست
وز صفا آفتاب تابانست
در قدح همچو عقل و جان در تن
آشکارست اگرچه پنهانست
توبه خويش و آن من بشکن
کين نه توبه است زور و بهتانست
يک زمانم ز خويشتن برهان
کز وجودم ز خود پشيمانست
چند گويي که مي نخواهم خورد
که ز دشمن دلم هراسانست
مي خور و مست خسب و ايمن باش
مجلس خاص خاص سلطانست