شماره ٢٥: ز عشق تو نهانم آشکارست
ز عشق تو نهانم آشکارست
ز وصل تو نصيبم انتظارست
ز باغ وصل تو گل کي توان چيد
که آنجا گفتگوي از بهر خارست
ولي در پاي تو گشتم بدان بوي
که عهدت همچو عشقم پايدارست
دلم رفت و ز تو کاري نيامد
مرا با اين فضولي خود چه کارست
چو گويم بوسه اي گويي که فردا
کرا فرداي گيتي در شمارست
به بند روزگارم چند بندي
سخن خود بيشتر در روزگارست
به عهدم دست مي گيري وليکن
که مي گويد که پايت استوارست
ترا با انوري زين گونه دستان
نه يکبار و دوبارست و سه بارست