شماره ١٨: اي به ديده دريغ خاک درت

اي به ديده دريغ خاک درت

همه سوگند من به جان و سرت

گوش را منتست بر همه تن

از پي آن حديث چون شکرت

اشک چون سيم و رخ چو زر کردم

از براي نثار رهگذرت

مايه کيمياست خاک درت

کي درآيد به چشم سيم و زرت

دل بي رحم تو رحيم شود

گر ز حال دلم شود خبرت