نسيم صبح
ز روي بحر و سر کوهسار مي آيم
وليک مي نشناسم که از کجا خيزم
دهم به غمزده طاير پيام فصل بهار
ته نشيمن او سيم ياسمن ريزم
به سبزه غلطم و بر شاخ لاله مي پيچم
که رنگ و بو ز مسامات او برانگيزم
خميده تا نشود شاخ او ز گردش من
به برگ لاله و گل نرم نرمک آويزم
چو شاعري ز غم عشق در خروش آيد
نفس نفس به نواهاي او در آميزم